Bardzo dziękuję pani Teresie Kidawa za posadzenie nowych kwiatów - pelargonii - na placu przed kościołem. Przed Domem Parafialnym kwitną natomiast już rośliny bardziej cieniolubne - niecierpki.

Pelargonia to rodzaj bylin lub półkrzewów z rodziny bodziszkowatych. Liczy ponad 200 gatunków roślin pochodzących głównie z Afryki Południowej (występuje tam 125 gatunków tego rodzaju). Liczne gatunki rosną poza tym w Afryce wschodniej sięgając na północy po Bliski Wschód (do południowej Turcji i Iraku). Nieliczne gatunki rosną w Australii i na Nowej Zelandii, pojedyncze, endemiczne gatunki także na Wyspie Świętej Heleny oraz wyspach Tristan da Cunha. Rośliny z tego rodzaju należą do najbardziej rozpowszechnionych roślin ogrodowych na obszarach wolnych od przymrozków, poza tym uprawiane w pomieszczeniach. Nazwa pochodzi od greckiego słowa "pelargós" (bocian), od podobieństwa rozłupek (w stanie naturalnym nasiona) do bocianiego dzioba.

Niecierpek to roślina jednoroczna, która bardzo obficie kwitnie (kwiaty pokrywają prawie całą roślinę). Kwiaty mogą być pojedyncze lub pełne - przypominające różyczki, w najróżniejszych kolorach, także dwubarwne. Kwitnienie trwa cały sezon wegetacyjny. Wśród niecierpków są zarówno formy karłowe (wys. 15 cm), jak i wysokie (wys. do 50 cm). Niecierpki są roślinami autochorycznymi – rozsiewają się samoistnie wyrzucając nasiona z dojrzałych owoców na odległość do kilku metrów. Reakcję tę ułatwiają bodźce mechaniczne takie jak podmuch wiatru lub bezpośredni dotyk, stąd nazwa tej rośliny w wielu językach związana jest z niecierpliwością (łac., ang. impatiens, pol. niecierpek) lub nietolerancją dotyku (np. gatunek Impatiens noli-tangere od łac. noli me tangere – "nie dotykaj mnie", ang. touch-me-not).